Anneannemin Kocası Nerde Annecim?
BEBEĞİMİN GÜNLÜĞÜ | Hülya Aydın | 12 Şubat, 2011 | 3.714 kere okundu
“Annecim babannemin kocası var, peki anneannemin kocası nerde?”
Ne desem, nasıl anlatsam kızım?
Üç buçuk yaşındaki bir çocuğa ölüm nasıl anlatılır? Ben deden bu dünyadan göçtüğünde altı yaşındaydım, peki bana nasıl anlatmışlardı…
Çok net hatırlamıyorum tabi, hep kesik kesik anılar. Babamın bembeyaz çarşaf serili bir yatakta yattığını hatırlıyorum evimizin salonunda. Annemin ilaç içirdiğini. Evimize gelen ton ton doktoru. Herhalde güzel bir şey yapmıştım ki, babamın yatağından doğrulup “kız olsun da çamurdan olsun” dediğini… Sonra İstanbul’da halamın yanında birkaç ay kaldığımı…
Ve eve döndüğümde, her şey değişmişti… Beyaz çarşaflı yatakta yatan babam yok, annem, kardeşim yok. Dedemin her gün getirdiği şekerlemeler, çeşit çeşit bebekler… “Baban seyahate çıktı” dedi babannem. Annemse, dayımların yanına taşınmış, uyum sağlamakta zorlanmayayım diye hemen vermek istemiyor babannem.
Neyse aradan zaman geçti, ilkokula başladım. Allah biliyor ya, okulun en sevmediğim kısmı, öğretmenlerin öğrencileri tek tek ayağa kaldırıp babasının ne iş yaptığını sormasıydı. Bunu bilen babannem “Almanya’ya çalışmaya gitti” de diyordu. Kendince O da beni koruyordu. Ama yanlış annecim.
Bir çocuğa ölümü anlatmak elbet kolay değil. Önce yapılması gereken Allah’ı anlatmak. Bize bu sonsuz nimetleri veren Rabbimizin her işinde bizim göremeyeceğimiz nice hayırlar olduğunu öğretmek.
Annen için çok kolay olmadı babasız büyümek yavrum. Ama, yaşadığımız en büyük acılarda bizim için hayırlar olabileceğini, her şeyin en iyisini bilenin O (c.c) olduğunu, elimdekilere şükretmeyi öğrendim.
Ben nasıl şükretmeyeyim… Senin gibi dünyalar tatlısı bir kızım, yakışıklı bir oğlum var. Ve her şeyi en güzel kararlayan Allah (c.c) dünyanın en iyi babasını vermiş benim yavrularıma.
Merhametli, bizi seven, bizim için gece gündüz çalışan, yorgunluktan gözleri şişse de eve gelince yavrularını öpmeye doyamayan bir baba vermiş.
Ben nasıl şükretmeyeyim yavrum…
